 |
||||||||||||||||||||||||
ตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๔๗๑ ๒๕๔๖ รวมอายุ ๗๖ ปี พรรษา ๕๖ พระนพีสีพิศาลคุณ อันเหล่าพระภิกษุ สามเณร และญาติโยมรู้จักดี ในนามพระอาจารย์มหาทองอินทร์ กุสลจิตฺโต หรือ พระครูสันตยาธิคุณ ดำรงตำแหน่งเป็นเจ้าคณะจังหวัดเชียงใหม่ ลำพูน แม่ฮ่องสอน ธรรมยุต และเป็นเจ้าอาวาสวัดสันติธรรมซึ่ง เป็นวัดราษฎร ์ตั้ง อยู่เลขที่ ๑๓ ถนนหัสดิเสวี ตำบลช้างเผือก อำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่ ชาติภูมิ ท่านเกิดเมื่อ วันที่๙ เดือนกรกฎาคม พ.ศ. ๒๔๗๑ ตรงกับ วันจันทร์แรม๘ ค่ำเดือน ๘ ปีมะโรง ณ หมู่บ้านน้ำร้อน หมู่ที่ ๗ ตำบลนาป่า อำเภอเมือง จังหวัดเพชรบูรณ์ โยมปู่ซึ่งได้เป็น ผู้เชี่ยวชาญ ในธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ท่านได้บวช เรียนในพระพุทธศาสนา จึงได้ขนาน นามว่าอาจารย์ครูทนตั้งชื่อ ให้หลานชาย คนโตว่า ทองอินทร์ ท่านเป็นบุตรชายคนโต มีพี่น้อง ร่วมสายโลหิตรวม ๘ คนเป็นชาย ๕ หญิง ๓
เริ่มการศึกษา
คุณค่าของชีวิต อักขระธรรมซักย้อมใจ
บวชเณร
คุณค่าสมาธิธรรม
แนวทางการเจริญวัตร สามเณรทองอินทร์ แก้วตาได้เริ่มระเบียบแนวทางการในการบำเพ็ญธรรม แม้จะขาดครูบาอาจารย์ผู้สอน สั่งแต่ท่านก็มีความอุ่นใจที่ จะศึกษาพระวินัย และธรรม ปฏิบัติจากหนังสือแบบเข้าถึงพระไตรสรณาคมน์ ถึงแม้จะเป็น หนังสือที่พิมพ์มาก่อนหน้านั้น ๑๕ ปีแล้ว ก็ยังเป็นหนังสือเก่าแก่ที่มีคุณค่า ประมาณมิได้สำหรับ เราชาวพุทธควร เก็บรักษาสืบต่อไปเรื่อยๆ แม้ใครได้พิมพ์เป็น ธรรมบรรณาการ ก็จะ ได้อานิสงส์แรงมาก ครูบาอาจารย์ที่เป็น พระเถระผู้ใหญ่ยุคนั้นเคยอ่านได้รับอุบายชักนำจากหนังสือเล่มนี้เสียเป็นส่วนมาก หลายองค์ท่าน ปฏิบัติได้จนพ้นทุกข์ไป หลายองค์เป็นที่เคารพ ของศรัทธาญาติโยม ท่านยังทำความเพียรและวางระเบียบให้แก่ตนเองดังนี้
ปฏิบัติภาวนา ท่านเล่าว่าสมัยแรกๆตอนเป็นสามเณรนั้น จิตใจยังอ่อนมากจิตใจไม่เข้มแข็ง เวลานั่งมันจะง่วงหลับอยู่ร่ำไป ครูบาอาจารย์ท่านก็ว่าจิตใจ ยังอ่อนสติที่มา ควบคุมความรู้สึกความรู้สึกทั้งหลายนั้น มันยังเข้าไม่ถึง อุปมาเหมือน บุรุษหนึ่งคิดอยากจะช่วยบุคคลผู้กำลังรับภัยอยู่ต่อหน้า แต่การจะช่วย อย่างฉับพลันนั้นมันทำ ไม่ได้ใน เมื่อบุรุษนั้นอยู่ห่างไกลจากจุดที่เกิดเหตุเพียงแต่มองเห็นเท่านั้น ดังนั้นกว่าจะมาช่วยไว้ทัน บุคคลก็เคราะห์ร้าย เสียก่อนแล้ว เช่นเดียวกับสติของท่านตอนนั้นมันไล่ตามอารมณ์จิตไม่ทันก็เลยเผลอหลับไปหลายครั้ง ด้วยเหตุน ี้สมัยเป็นเณรจึงชอบเดิน จงกรมมากกว่า จะให้นั่งสมาธิภาวนา ท่านเดินจงกรม ได้เป็นเวลา นานๆและ จิตใจก็สงบเป็นสมาธิดีมากอีกด้วย การเดินจงกรมก็ว่างอารมณ์เป็นกลาง เดินไปเรื่อยๆมีสติรู้อยู่เสมอใจนั้นก็บริกรรมพุท-โธๆไม่ขาด บางครั้งท่านรู้สึกว่าการบริกรรมภาวนาพุท-โธนั้น ดูเหมือนมันจะควบคู่ไปทั้งๆ ที่ท่านไม่ได้ตั้งใจ นั้นแหละพุทโธเกิดความชำนาญมันเป็นไปเองโดยอัตโนมัติ มันรู้สึกพุท-โธไปเรื่อยๆ ออกจากเดินจงกรมแล้วก็เป็น นั่งฉันอาหารอยู่ก็เป็น นั่งภาวนาอยู่ก็เป็น นอนหลับก็เป็น พุท-โธอยู่อย่างนั้น เวลาตื่นขึ้นคำว่าพุท-โธนั้นก็ยัง ก้องอยู่ในจิตใจ ดูเหมือนๆกับว่าตนเองตื่นอยู่โดยไม่ได้หลับเลย เลยทำให้ได้คิดว่า นี่เราเอง ไม่ประสาอะไร เลยก็ยังได้รับความทราบซึ่งในธรรมะถึงขนาดนี้ แล้วพระพุทธเจ้า พระอรหันต์ครูบาอาจารย์ที่ ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ทั้งหลายว่าท่านมิเปี่ยมสุขอย่างมหาศาลนี่ละหรือ ได้คิดเช่นนั้นก็เกิดปิติใจมีความมานะพยายามอย่างยิ่งยวด เพื่อฝึกฝน จิตใจของตนเองให้เข้มแข็งกล้าหาญยิ่งขึ้นต่อไป ครั้งหนึ่งท่านกำลังเดินจงกรมไปมาอยู่นั้น จิตรวมอย่างรวดเร็วมีความรู้สึกแต่ตอนต้นว่าจิตวูบลง ไปเหมือน ทิ้งก้อนหินลง ไปยังหน้าผาแล้ว นิ่งสงบอยู่มัน เหมือนมีก้อนอะไรปรากฏขึ้นตรงหน้าอกช่วงนั้น แล้วตกวูบ ลงไปท่านไม่กลัวอะไรสิ่งหนึ่งมันปรากฏให้รู้ภายในนั้นว่า นี่คือใจมันรู้สึกขึ้นมาเท่านั้นแหละ พอออกจาก สมาธิความรู้สึกนั้นก็ยังมีอยู่มันรู้ชัดอยู่อย่างนั้น ก็เลยทำให้รู้จักคำว่าจิต-ใจนั้นเป็นอาการอย่างไร ตั้งแต่บัดนั้นในเรื่องนี้ ท่านพระอาจารย์สิงห์ ขันตยาคโมได้เขียนอธิบายไว้ในหนังสือแบบถึงไตรสรณาคมน์ดังนี้ วิธีกำหนดให้รู้จิต ที่ตกลงสู่ภวังค์เอง พึงมีสติให้กำหนดรู้จิต ในเวลาที่กำลัง นึกคำ บริกรรมภาวนาอยู่นั้น ครั้นเมื่อเรา มีสติกำหนดจดจ่อคำบริกรรมภาวนาจริงๆ จิตของเราก็ย่อม จดจ่อต่อคำบริกรรมด้วยกัน เมื่อจิต จดจ่อต่อคำ บริกรรมอยู่แล้ว จิตก็ย่อมตั้งอยู่ในความเป็นกลาง เมื่อจิตเป็นกลางจิตย่อมวางอารมณ์ภายนอก เมื่อจิตวาง อารมณ์ภายนอก แล้วจิตย่อมตกลงสู่ภวังค์เอง เมื่อจิตลงสู่ภวังค์ย่อม แสดงอาการให้รู้สึกได้ทุกคนตลอดไป คือแสดงให้รู้ว่ารวมวูบวาบแรงก็ดี หรือแสดง ให้รู้สึกว่าสงบนิ่งแน่วลงถึงที่แล้ว สว่างโล่งเยือกเย็น อยู่ในใจจนลืมภายนอกหมด คือลืมตนลืมตัวลืมคำบริกรรมภาวนาเป็นต้น แต่บางคน ก็ไม่ถึงกับลืมภายนอกแต่ก็ย่อม รู้สึกว่าเบากายเบาใจ เยือกเย็นเป็นที่สบายเฉพาะภายในเหมือนกันทุกคน
ภาวนารักษาไว้ ท่านเป็นสามเณรที่มีความคิดพิจารณาได้ดีเยี่ยม สมกับเป็นผู้มีบารมีธรรมเมื่อการปฏิบัติภาวนา ได้ก้าวขึ้นสู่ ความสงบแล้ว ท่านก็ได้ชักชวน พระพี่ชาย(อาจารย์แส่ว) ไปบำเพ็ญธรรมในละแวกป่าใกล้ๆวัดที่จำพรรษานั้น เพื่อจะได้ฝึกกันให้เต็มที่ ยิ่งนานวันก็ยิ่งพึงพอใจกับสภาพความเป็นอยู่นั้น แต่สังขารของท่านกลับจะแย่ลง เนื่องจาก ป่าสมัยนั้นเป็นดงดิบ แม้จะไม่ไกลจากบ้านเกินไปนัก แต่ก็มีสิทธิที่จะเป็นไข้มาลาเรีย(ไข้ป่า)ได้ทุกคน ท่านเป็น ไข้ป่าในช่วงสงครามเลิกใหม่ๆราวสองสามปี แม้สงครามเลิกไปแล้วก็ตามแต่ว่ายารักษาไข้นั้นมันหายากมาก แล้วไม่ค่อย จะมีด้วย ไข้ป่าจะกำเริบเวลากลางวันเท่านั้น ตัวร้อนเพ้อจัดต้องคอยเฝ้าดูอาการ แต่เวลากลางคืน ก็มีอาการ เพียงครั่นเนื้อครั่นตัวเท่านั้น อาศัยว่าท่าน เคยได้สมาธิมาก่อนแล้วไม่มีความกลัวอะไรเลย คิดว่าเอาสมาธิภาวนา รักษาก็คงจะหายขาดได้ จิตใจมันคิดอย่างนี้แหละมันกล้าจริงๆ พอรู้สึก อาการเป็นอย่างนั้น ก็นั่งสมาธิภาวนา เลยแล้วอธิษฐานว่าหายๆๆๆๆ ไข้ป่าก็หายไปทั้งวัน วันที่สองก็เป็นอีกทำอย่างเก่าก็หายไปอีก ไข้ป่ากำเริบ อยู่สามวันก็หายขาด ด้วยอำนาจสมาธิภาวนานี้ โดยไม่ต้องกินยาเลย จิตใจกล้าเข้มแข็ง ก็สู้กับโรคภัย ไข้เจ็บได้อย่างอาจหาญเช่นนี้เอง ภายหลังจากโรคมาลาเรียหายไปแล้ว ยังไม่ทันได้หายใจทั่วท้องโรคใหม่ก็ปรากฏโฉมให้เห็นอีก ท่านเป็นรูมาติกซั่ม กำเริบหนักปวด เข้าข้อเข้ากระดูกเจ็บปวดมากจนน้ำตาไหลปวดร้าวไปหมด ตอนนั้นยากินหรือยาทาไม่มีหรอก ทางที่ดีก็นอนทำสมาธิภาวนาทำจิตใจปล่อยอารมณ์โลก ซึ่งเมื่อนอนลงไปแล้วจะพลิกตัวไม่ได้เลยมันทรมานมาก ความเจ็บ ปวด รวดร้าวนั้นเป็นเรื่องของสังขารจิตของท่าน จะต้องการความอิสระก็ทำ ภาวนาต่อไป ที่สู้พยายามบำเพ็ญคุณงามความดีก็หวังความอิสระให้เกิดขึ้นทางจิตมากกว่าความผูกพันท่านเป็นนักต่อสู้ กับอุปสรรคก็เกิดกำลังใจ ไม่ท้อถอย ทำจิตใจเข้าสู่ความสงบเป็นเวลานานๆ แต่ครั้นถอนสมาธิออกมา ก็พยายามพลิก ตัวดูความเจ็บปวด ก็ยังปรากฏ อยู่โรคร้ายนี้สร้าง ความรำคาญแก่ท่านเป็นอันมาก เวลาฉันอาหารก็ต้องกระดุกกระดิกตัว แต่ก็ทำได้เท่านั้นเพราะเจ็บปวดมาก ฉันอาหารได้เล็กน้อยความมานะอดท นต่อสู้กับวิบากอันเป็น เพื่อนเก่าต้อง ทนทานต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง ได้อาศัยสมาธิระงับดับความเจ็บปวดเป็นบางครั้งบางคราว ท่านเป็นรูมาติซั่มเพียง ๑๐ วันก็หายขาด วิธีหลบความเจ็บปวดของท่าน ได้รับอุบายมาจากหนังสือแบบเข้าถึงไตรสรณาคมน์ของพระอาจารย์สิงห์ ขันตยาคโม โดยถือหลักหลบเวทนาดังน ี้(พระพุทธเจ้าทรงรับรองความเบากายเบาใจนี้เรียกว่ายุคลธรรมมี ๖ ประการ) คือ
ทั้ง ๖ ประการดังกล่าวนี้ ท่านพระอาจารย์สิงห์ ขันตยาคโม เขียนไว้อย่างชัดเจนว่า พระพุทธเจ้าทรงรับรอง เพื่อระงับทุกข์เวทนา ต่างๆคือระงับความเหน็ดเหนื่อยความเมื่อยล้า ความหิวโหยทั้งปวงตลอดถึงความเจ็บปวดทุกประการ ก็จะระงับกลับหายไปพร้อมกันรู้สึก ได้รับความสบายกายสบายใจปลอดโปร่งในใจขึ้นพร้อมกันทีเดียว นี้เป็นวิธีที่สามเณร ทองอินทร์ แก้วตา ปฏิบัติตอนที่มีอายุได้ ๑๘ -๑๙ ปี ดังเมื่อมีไข้ป่ากำเริบอย่างหนักไข้สูงถึงกลับเพ้อในบางโอกาส ก็อาศัยธรรมเป็นโอสถรักษาขณะป่วย-ไข้เป็นไข้ป่าอาหารขบฉันก็ไม่ค่อยได้พ้น ๓ วัน โรคร้าย รูมาติซั่มก็ มาเบียด เบียนเข้าอีกเป็นเวลา ๑๐ วัน ความอ่อนเพลียความเจ็บปวดและความหิวโหยก็ประดังกันเข้ามาทะลักดุจน้ำป่า ท่านจึง ต้องอาศัยธรรมะที่ตนเองเคยได้รับมารักษาอาการเจ็บป่วย อนึ่งหยูกยาในยุคสงครามเลิกใหม่ๆนั้นหาไม่ได้เอาทีเดียว มิหน่ำซ่ำการเจ็บป่วยนั้นก็นอน อยู่เฉยๆ ถ้าใครเป็นไข้หนักๆก็นอน รอความตายเท่านั้นเอง ตลอดเวลาที่ท่าน ป่วยไข้และรักษาโรคภัยด้วยสมาธิธรรมนั้น ไม่มีผู้ใดรู้เลยแม้แต่น้อย ว่าท่านปฏิบัติธรรมกรรมฐาน จนจิตใจเป็น สมาธิและรู้วิธีหลบเวทนาได้อย่างคล่องแคล่วและชำนาญยิ่ง แม้ท่านจะมีความแน่วแน่ปฏิบัติธรรมจนเกิดเป็นสมาธิทรงความสงบอยู่ได้ หลบเวทนาอยู่ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่ท่าน ต้องหลงผิด อยู่เสมอซึ่ง ท่านได้เล่าไว้เป็นคติสอนใจนักปฏิบัติทั้งหลายว่า จงอย่างห่างไกล ครูบาอาจารย์ จงพยายามไปมาหาสู่ท่านเสมอๆ ดูตัวอย่างในสายของพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต พระอาจารย์ใหญ่ท่านไปอยู่แห่งหนตำบลใด ลูกศิษย์ลูกหาก็เฝ้าติดตาม แม้ใครได้อยู่ใกล้ครูบาอาจารย์ ได้ฟังธรรมได้สนทนาธรรม ก็จะเป็นผู้มีความสามารถ เอาตัวรอดปลอดภัยจากกิเลสตัญหาอุปาทานได้ ตอนที่ท่านบวชใหม่ๆ มองเห็นพระแก่ๆที่บวชมานาน ก็มานึกว่า ท่านน่าจะได้บุญมากมายแล้ว น่าจะสึกออกไปใช้ชีวิตภายนอก แต่เมื่อท่านนั่งสมาธิเข้าถึงความสงบทีไร มันก็นั่งเงียบดับหมด ไม่ได้ยินไม่ได้สนใจอะไรเลย ครั้นได้เวลามันก็คลายสมาธิเอง เป็นอยู่อย่างนั้น ท่านคิดว่าตนเอง เป็นเณรบวช ไม่นานคงจะมีบุญน้อยยังไม่พอ ต้องฝึกฝนอบรมต่อไป จนกว่า จะสะสมบุญไว้มากๆ ก็คิดเอาเองเพราะมันขาดครูบาอาจารย์ ในตอนนั้นเลยทำให้เข้าใจไปเองทุกอย่างที่จะคิดได้ |
||||||||||||||||||||||||
 |
วัดสันติธรรม ต.ช้างเผือก อ.เมือง จังหวัดเชียงใหม่ ๕๐๓๐๐ โทร. ๐๕๓-๒๒๑๗๙๒ ๐๘-๗๑๙๓-๓๑๖๙ ๐๘-๖๑๘๗-๓๙๔๒ และ ๐๘-๑๖๐๒-๗๕๐๐ |