พุทธาจาโรลิขิต "อักขระธรรม ที่หลวงปู่เขียนไว้ เป็นมรดกให้ลูกหลาน ได้ศึกษา สอนใจตนเอง ให้เข้าถึงธรรม
บันทึกธรรมจากหลวงปู่ ผู้จัดพิมพ์ได้พบสมุดบันทึกธรรมเมื่อต้นเดือนกรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๒๕ ที่กองหนังสือหน้าถ้ำผาปล่อง เมื่อเปิดดูข้างในก็ทราบว่าเป็นธรรมะที่ท่านบันทึกไว้ด้วยลายมือของท่านเอง แต่ก็เผลอสติไม่ได้ถามท่านว่าท่านได้บันทึกไว้ตั้งแต่ปี พ.ศ.ใด เมื่อได้อ่านเพียงคร่าว ๆ ในครั้งแรก ก็เกิดความคิดขึ้นมาว่าควรจะเก็บรักษาไว้ เพื่อจัดพิมพ์เผยแพร่เป็นธรรมทานในวันช้างหน้า จนถึงเวลาปัจจุบันที่รักษาไว้ได้สิบปีเศษ ในวันที่ได้ทราบข่าวหลวงปู่ล่วงลับไปก็เกิดความคิดว่าจะทำอะไรเป็นอนุสรณ์เพื่อบูชาคุณของท่าน จึงนึกถึงสมุดบันทึกธรรมซึ่งบันทึกด้วยลายมือของท่านเอง เนื้อหาใจความเป็นภาษาที่อ่านเข้าใจง่าย ชี้ให้เห็นชัดถึงอุปาทานที่เกาะกินใจ ย้ำให้รักษาสติเพื่อเตือนตนเองถึงมรณภัยที่มีอยู่ใกล้ตัวจะได้ไม่มีความประมาทในสังขาร
ท่านเป็นบุคคลสมควรแก่สักการะที่เขานำมาบูชา เป็นผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติตรง เป็นเนื้อนาบุญของโลก
การอาลัยถึงท่านเป็นสิ่งที่เราทุกคนผู้เป็นศิษย์ย่อมมีอยู่ แต่ถ้ามัวร่ำไรรำพันโดยขาดสติ ก็ดูว่าจะเป็นคนเขลา เพราะแท้ที่จริงหลวงปู่ ได้แสดงธรรมบทสุดท้ายให้เราทั้งหลายได้เห็นแล้วว่า "ชีวิตเป็นของน้อย ร่างกายของคนเรานี้ไม่ยั่งยืนแน่นอน ไม้ช้านานก็พากันแตกสลาย"
คำสอนนี้ท่านมักจะปรารภให้ฟังอยู่เสมอเมื่อสิ้นท่านไป ธรรมะคำสอนของท่านก็คือตัวแทนของท่านที่คอยเตือนใจให้เราทั้งหลายเป็นผู้ไม่ประมาทในเมื่อความตายยังไม่มาถึง
ธมฺมธโช
๑๒ มกราคม ๒๕๓๖
เผยแพร่ทางอินเตอร์เนท โดย อมรเทโว ภิกขุ
๑๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕
