อัตตโนประวัติ โดย พระนพีสีพิศาลคุณ (หลวงพ่อมหาทองอินทร์ กุสลจิตฺโต) วัดสันติธรรม เชียงใหม่

ข้าพเจ้าอยู่จำพรรษาที่วัดบ้านน้ำดุกปากช่อง วัดนี้เป็นวัดป่า เป็นป่าไม้ไร่ร่มรื่นดี ก่อนจะเข้าพรรษาประมาณ ๑ เดือน ข้าพเจ้าตั้งใจในการภาวนา ด้วยการนั่งสมาธิและเดินจงกรม เวลาค่ำไหว้พระสวดมนต์แล้ว เข้าที่นั่งภาวนา โดยนั่งเอาขาขวาทับขาซ้าย เอามือขวาทับมือซ้าย ตั้งกายให้ตรงแล้วหลับตา ประคองความรู้สึกมาไว้ที่ลิ้นปี่ นึกบริกรรมว่าพุทโธ ๆ อยู่อย่างนั้นจนรู้สึกเหนื่อยแล้วหยุด ตื่นนอนก็นั่งภาวนาอย่างเดิม เวลากลางวันตั้งแต่ฉันเช้าแล้วกับมาจากศาลาโรงฉัน เก็บบาตรไว้ที่กุฏิแล้ว เริ่มที่เดินจงกรม ทางเดินจงกรมนั้นปกติทำเป็นที่เดินกว้างประมาณ ๑ เมตร ยาวประมาณ ๑๕ เมตร ก่อนเดินยืนที่หัวจงกรมนึกอธิษฐานว่า ข้าพเจ้าขอปฏิบัติบูชาคุณพระพุทธเจ้า คุณพระธรรม และคุณของพระอริยะสงฆ์ ขอให้ใจของข้าพเจ้า สงบ ระงับ ตั้งมั่น เป็นสมาธิ มีความรอบรู้ในกองสังขารด้วยปัญญาเถิด จากนั้นเอามือวางทับกันไว้ที่พกผ้า จากนั้นก้าวเดินธรรมดาเดินกลับไปกลับมา พร้อมนึกพุท?โธ ๆ อยู่อย่างนั้น ใช้เวลาเดินตั้งแต่ ๘ โมงเช้าถึงเที่ยง หยุดพักเที่ยง เวลาบ่ายตั้งแต่บ่ายโมงถึง ๔ โมงเย็นจึงหยุด ทำอยู่อย่างนั้นเป็นประจำ

อีกอานิสงส์ที่เกิดจากจิตตั้งอยู่ได้อย่างนั้นจึงเป็นเหตุให้ใจเกิดศรัทธาเลื่อมใสมั่นคงในพระธรรมวินัยในพระพุทธศาสนา มีใจแน่วแน่ว่าเราจะบวชอยู่ในเพศบรรพชิตนี้ตลอดไปชั่วชีวิต

ในระหว่างพรรษานั้นเกิดเป็นไข้จับสั่น รู้สึกว่าเป็นไข้แต่ไม่มียารักษา  จึงต้องใช้ธรรมโอสถรักษาตัวขณะที่รู้สึกเป็นไข้ขึ้นมา  ปกติแล้วเวลาบ่ายจะเป็นไข้จับสั่นทุกวัน  เมื่อรู้ว่าเป็นไข้ก็รีบเข้าที่นั่งสมาธิ เอาขาขวาทับขาซ้าย  มือขวาทับมือซ้ายวางไว้ที่ตัก  หลับตา  สำรวมจิตเข้าสู่ที่ตั้งแน่วแน่เป็นหนึ่ง แล้วนึกในใจว่า หาย ๆ อยู่อย่างนั้นจน หายสั่น หายไข้ จึงหยุด เป็นไข้จะหายทีเดียวไม่มีเลย ปรากฏว่าเป็นไข้จับสั่นอย่างนั้น ๓ วัน และเข้าที่นั่งสมาธินึกบริกรรมว่า หาย ๆ อย่างนั้น ๓ วัน แล้วไข้จับสั่นหายหมด แต่โรคอย่างอื่นเกิดขึ้นแทน คือ โรครูมาติซั่ม เกิดเจ็บปวดรวดร้าวไปทั่วกาย โดยเฉพาะที่ หัวเข่า บั้นเอว เจ็บปวดมากต้องนอนนิ่ง ๆ ไม่กระดุกกระดิกจึงจะพอบรรเทา ถ้าพลิตัวจะรู้สึกเจ็บปวดมาก ขณะนั้นใช้วิธีนอนตะแคงขวา หลับตา กำหนดดูร่างกายของตัวเอง เริ่มแต่หัวถึงตีน แต่ตีนถึงหัว และใช้จิตเพ่งดูเข้าไปข้างในทั้งหมดทั่วสะพางกาย ใช้เวลาต่อสู้กับโรครูมาติซั่ม อยู่ได้ ๑๐ วันจึงหาย ขณะที่เป็นอยู่นั้นฉันข้าวได้วันละช้อนเท่านั้น แต่ก็เป็นอยู่ได้ด้วยกำลังใจ อันเกิดจากภาวนามัยนั้นเอง เมื่อหายจะลุกขึ้นต้องยืนเกาะที่นั่ง และยืนด้วยไม้เท้า ต้องฝึกหัดเดินใหม่ประมาณ ๑๐ วัน ขณะนั้นเส้นผมล่วงหล่นหมดเลย คนอื่นมาเห็นเข้า พูดว่าเราป่วยไข้อย่างหนักเลย แต่ข้าพเจ้ารู้ตนเองว่าเป็นเพียงนิดหน่อยเท่านั้น และนึกได้ว่านี่คืออานิสงส์ของภาวนามัยที่เราปฏิบัติมานั้นเอง ตั้งแต่นั้นมาข้าพเจ้าก็ได้ประพฤติปฏิบัติตามพระธรรมวินัย ด้วยการไหว้พระสวดมนต์ เดินจงกรมเป็นประจำอยู่อย่างนั้นจนออกพรรษา

 

พระพุทธิโสภณ วัดเจดีย์หลวงวรวิหาร พระอุปัชฌาย์	พระครูพิศาลขันติคุณ วัดเจดีย์หลวงวรวิหาร พระกรรมวาจาจารย์	หลวงปู่สิม พุทธาจาโร วัดสันติธรรม พระอนุสาวนาจารย์

ข้าพเจ้าได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุเมื่อวันที่ ๙ เดือนกรกฎาคม พ.ศ. ๒๔๙๑ ที่วัดเจดีย์หลวงวรวิหาร โดยมีพระพุทธิโสภณ เจ้าอาวาสวัดเจดีย์หลวงวรวิหาร เป็นพระอุปัชฌาย์ พระครูพิศาลขันติคุณ เป็นพระกรรมวาจาจารย์ และหลวงปู่สิม พุท?ธาจาโร เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ข้าพเจ้าพักอยู่ที่สำนักสันติธรรมสอบนักธรรมตรีได้ในสนามหลวง ในปี พ.ศ. ๒๔๙๒ คณะศรัทธาญาติโยมมีนางสาวนิ่มคิ้ม สุภาวงค์ เป็นหัวหน้า ได้ซื้อที่ดินของพระอาสาสงคราม ที่บ้านแจ่งหัวรินเพื่อจะสร้างวัด หลวงปู่สิม พุท?ธาจาโร พร้อมข้าพเจ้าและพระเณรอีกหลายองค์ จึงย้ายจากสำนักสันติธรรมเก่า มาตั้งเป็นวัดสันติธรรม ตำบลช้างเผือก อำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่ ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๔๙๒ เป็นต้นมา ข้าพเจ้าอยู่จำพรรษาที่วัดสันติธรรมนี้ถึงปี พ.ศ. ๒๔๙๗ ขณะนั้นข้าพเจ้าสอบเปรียญยังมิได้ พระอาจารย์แส่ว ได้มาจากเพชรบูรณ์ มารับเอาข้าพเจ้าไปอยู่วัดหินฮาว อำเภอหล่มเก่า จังหวัดเพชรบูรณ์ ข้าพเจ้าต้องลงไปสมัครสอบ ป.ธ.๓ ที่วัดบวรนิเวศวิหาร ปรากฏว่าข้าพเจ้าสอบได้ ป.ธ.๓ ในปี พ.ศ. ๒๔๙๘ พร้อมกับนักธรรมชั้นเอกด้วย ปี พ.ศ. ๒๔๙๙ สอบ ป.ธ.๔ ได้ ข้าพเจ้าสอบเป็นพระมหาได้ตามที่ตั้งใจไว้จึงขอหยุดเรียน ก่อนหยุดเข้าที่นั่งสมาธิทำใจให้แน่วแน่เป็นหนึ่ง แล้วนึกว่าจะอยู่ในเพศบรรพชิตนี้ต่อไปหรือจะสึก มีเสียงดังขึ้นมาภายในใจว่า เราจะอยู่ไม่สึก ถ้าอยู่ก็หยุดเรียนได้แล้ว จงบำเพ็ญภาวนาต่อไปเพื่อ มรรค ผล นิพพาน

 

 

กุฏิเก่าและทางจงกลมที่วัดถ้ำผาจรุย สถานที่ปฏิบัติธรรมของท่าน

ในปี พ.ศ. ๒๕๐๐ ข้าพเจ้าก็ขออำลาพระอาจารย์แส่ว ว่าจะขอกลับไปหาหลวงปู่สิม พุทธาจาโร ท่านก็อนุญาต เพราะข้าพเจ้าอยู่กับท่านถึง ๔ ปีแล้ว จากนั้นข้าพเจ้ากลับไปเยี่ยมโยมแม่ บอกว่าจะกลับไปเชียงใหม่ วันรุ่งขึ้นจึงให้นายจรัญน้องชายไปส่ง ที่สถานีรถไฟตะพานหินตีตั๋วขึ้นรถด่วนถึงเชียงใหม่ ข้าพเจ้ากลับมาไหว้หลวงปู่สิม พุทธาจาโร แล้วท่านพูดว่ากลับมาก็ดีแล้ววันรุ่งขึ้นข้าพเจ้าจึงขอลาท่านไปธุดงค์ทางจังหวัดเชียงราย ท่านก็อนุญาต เพราะท่านต้องการให้เราไปภาวนา จึงได้ขึ้นรถยนต์จากเชียงใหม่ ไปต่อรถที่สถานีขนส่งจังหวัดลำปางเพื่อต่อรถไปจังหวัดเชียงราย ไปลงรถที่อำเภอพาน ขึ้นรถต่อไปบ้านป่าแงะ ไปพักที่ถ้ำผาจรุยซึ่งเป็นสำนักกรรมฐาน ข้าพเจ้าอยู่ที่นั่นพิจารณาเห็นสถานที่เป็นสับปายะ บุคคลศรัทธาก็เป็นสับปายะ เป็นเหตุให้เราบำเพ็ญสมณธรรมได้ง่าย จึงตั้งใจว่าเราจะอยู่ ณ สถานที่นี้ ๕ ปี จึงจะหนีไปที่อื่น ครั้นนึกว่าจะรีบเร่งทำความเพียรเอาตนให้หลุดพ้นจะไม่สั่งสอนใคร ๆ จะเอาเฉพาะตัวเองคนเดียว แต่ได้คิดว่าเราจะต้องอาศัยญาติโยม ถ้าเราไม่สั่งสอนญาติโยม เขาก็จะไม่รู้จักศีลธรรมและเขาจะไม่ช่วยอุปถัมภ์เรา  ดังนั้น เราจะต้องสั่งสอนคนอื่นให้รู้ธรรมด้วย ตัวเองก็ปฏิบัติไปด้วย จึงเริ่มสอนญาติโยมให้รู้จักการไหว้พระสวดมนต์นั่งภาวนา เมื่อเห็นว่าญาติโยมมีความรู้ความเข้าใจ ในการไหว้พระสวดมนต์นั่งภาวนาดีพอสมควรแล้ว จึงหยุด แต่สอนเฉพาะวันพระเท่านั้น จากนั้นจึงเริ่มทำความเพียรภาวนาเฉพาะตัวเอง

ครั้งแรกพิจารณาถึงผลการปฏิบัติที่ผ่านมา รู้ได้ว่าเราได้เฉพาะความสงบอย่างเดียวด้วย วิปัสสนาความเห็นแจ้งในธรรมยังไม่เกิดมีเลย ที่ผ่านมาเราได้ความสงบด้วยอรูปกรรมฐานคือพุทโธ เราจะต้องใช้กรรมฐานที่เป็นรูปกรรมฐาน คือ อนาปานสติ คือ การกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออก ตั้งแต่นั้นจึงเริ่ม กำหนดลมหายใจเข้าออก นั่นก็กำหนดรู้ลมหายใจเข้าออก เดินจงกรมก็กำหนดรู้ลมหายใจเข้าออก ทำอย่างนั้นประมาณ ๓-๔ วัน ปรากฏผลว่า จิตที่เคยสงบอยู่ข้างในถอนออกจากฐานที่ตั้งทั้งหมด จิตจึงฟุ้งซ่านปรุงแต่งไปตามอารมณ์ รู้สึกจิตร้อนรนเหลือเกิน เมื่อเกิดกับจิตเช่นนั้นจึงตั้งจิตด้วยการเอาจิตมาจดจ่อตั้งไว้ที่ปลายจมูก รู้ลมหายใจเข้าออกอย่างนั้นตลอดเวลาจะยืนเดินนั่งนอนอย่างไร ก็เอาจิตตั้งจดจ่อไว้ที่ปลายจมูกนั้นอย่างเดียว ทำอย่างนั้นได้ ๓ วัน ๓ คืน รู้สึกจิตเร่าร้อนเหลือเกิน เมื่อเป็นเช่นนั้นเวลาเย็นวันหนึ่ง ได้ไปนั่งอยู่หน้าถ้ำ จึงนึกขึ้นมาว่า “เรากำลังปฏิบัติดีด้วยการตั้งจิตไว้ในลมหายใจเข้าออก ทำไมหนอจึงรู้สึกมีความร้อนกายร้อนใจเหลือเกิน” เมื่อนึกขึ้นมาอย่างนั้น รู้สึกมีเสียงดังเกิดขึ้นมาในใจว่า “จงปล่อยวางเสียสิ” ใจรู้ขึ้นมาทันทีว่าปล่อยวางอะไร หมายความว่า ให้ปล่อยวางการบังคับจิตไว้ที่ลมหายใจเข้าออกที่ปลายจมูกนั้น จิตบอกว่าปล่อย ก็ปล่อย จากนั้นจิตก็วูบลงสู่ความสงบแน่วแน่เป็นหนึ่ง พร้อมมีเสียงดังขึ้นมาในใจว่าไม่ตายแล้วเรา หมายความว่า จะอยู่ในพระศาสนา ต่อไป จากนั้นเกิดความสลดสังเวชใจว่าเรามันโง่จะคิดสิ่งใดก็คิดไม่จบ หมายถึง ความคิดนั้นต้องคิดเข้าสู่หลัก อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ก็คือหลักวิปัสสนานั่นเอง ซึ่งเป็นทางให้จิตปล่อยวางอารมณ์ได้

ข้าพเจ้าตั้งใจแต่ต้นเมื่อมาอยู่จำพรรษาที่ถ้ำผาจรุย ว่าเราจะอยู่ ณ ที่นี้ ๕ พรรษา อยู่จำพรรษาตั้งแต่ พ.ศ. ๒๕๐๐ ถึง พ.ศ. ๒๕๐๕ เป็น ๕ พรรษาแล้ว ข้าพเจ้าไม่สามารถที่จะหนีไปจำพรรษาที่อื่นได้ เพราะญาติโยมผูกพันธ์เหลือเกิน ทั้งยังไม่มีพระองค์อื่นมาอยู่แทนตัวได้ จึงจำเป็นจะต้องอยู่ที่นั้นต่อไป เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๐๗ มีพระอาจารย์ละมุดมาพักอยู่อาศัย ประจวบขณะนั้นมี่วัดสันติธรรมเชียงใหม่ หลวงปู่สิม พุท?ธาจาโร ไปจำพรรษาที่วัดอโศการาม จังหวัดสมุทรปราการ เพื่ออบรมญาติโยม เพราะขณะนั้นท่านพ่อลีได้มรณะภาพญาติโยมทั้งหลายจึงได้พากันอาราธนานิมนต์หลวงปู่สิม พุทธาจาโร ให้อยู่จำพรรษาเพื่ออบรมภาวนาแก่ญาติโยม หลวงปู่สิม พุทธาจาโร ก็รับนิมนต์ฉลองศรัทธาของโยม จึงเป็นเหตุให้วัดสันติธรรม ขาดพระผู้เป็นหัวหน้าอบรมญาติโยม หลวงปู่สิม จึงได้ส่งจดหมายมาบอกข้าพเจ้าว่า วัดสันติธรรม ขณะนี้ไม่มีพระผู้เป็นหัวหน้า ขอให้ท่านกลับวัดสันติธรรมได้แล้ว ครั้งแรกข้าพเจ้าคิดว่าจะไม่กลับวัดสันติธรรมล่ะ เพราะจะสร้างภาระให้แต่ตัวเอง เมื่อมีเหตุขึ้นเช่นนั้นจึงสำรวมจิตเข้าสู่สมาธิ กำหนดรู้ขึ้นมาว่า เราจะกลับไปวัดสันติธรรมหรือไม่ ความเกิดขึ้นมาในขณะนั้นว่า พระสาวก สาวิกา ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านเอาหมู่เอาคณะท่านไม่หนีเอาตัวรอดแต่ผู้เดียว ท่านย่อมช่วยหมู่ช่วยคณะตามกำลังความสามารถของท่าน ตัวเรานี้ก็มีความรู้ความสามารถพอสมควรแล้ว ควรที่จะช่วยเหลือหมู่คณะได้แล้ว เมื่อความรู้เกิดขึ้นมาบอกเหตุเช่นนั้น จึงได้มอบวัดถ้ำผาจรุยให้พระอาจารญ์ละมุดอยู่แทนข้าพเจ้ากลับมาที่วัดสันติธรรม เมื่อ พ.ศ. ๒๕๐๗ มาพักอยู่ระยะหนึ่ง พอดีหลวงปู่สิม กลับมาจากวัดอโศการาม สมุทรปราการ มาพัอยู่ที่วัดสันติธรรมตามเดิม ข้าพเจ้าจึงถือโอกาสนั้น กลับไปที่วัดถ้ำผาจรุยอีก พักอยู่ที่ถ้ำผาจรุยได้ไม่นานหลวงปู่สิมก็ไปที่วัดอโศการามอีก ขณะนั้นโยมคิ้มได้ส่งคนไปที่ถ้ำผาจรุย เพื่อให้นิมนต์ข้าพเจ้าให้กลับมาที่วัดสันติธรรม เพราะหลวงปู่สิมท่านได้ลงไปที่วัดอโศการามแล้ว ข้าพเจ้าก็ต้องมาพร้อมกับโยมที่มานิมนต์ ในปี พ.ศ. ๒๕๐๗ นั้นเอง เมื่อมาถึงข้าพเจ้าเห็นสภาพของวัด กุฏิ ศาลา ล้วนแต่ทรุดโรมหมด พระเณรก็ไม่เรียบร้อย ก็มีอยู่ ๒-๓ รูปเท่านั้น ญาติโยมผู้อุปถัมภ์ก็หมดศรัทธาและน้อยคนที่จะอุปถัมภ์ ข้าพเจ้าตั้งปณิธานว่า เราพัฒนาวัด พัฒนาญาติโยม และพัฒนาพระภิกษุ-สามเณร ในปี พ.ศ. ๒๕๐๙ หลวงปู่สิมเกิดป่วยเป็นโรคไต ท่านจึงมีจดหมายขอลาออกจากตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดสันติธรรม ต่อเจ้าคณะอำเภอ จึงเป็นเหตุให้ตำแหน่งเจ้าอาวาสว่างลง ทางเจ้าคณะอำเภอจึงได้แต่งตั้งให้ข้าพเจ้าเป็นผู้รักษาการแทนเจ้าอาวาสวัดสันติธรรม และได้รับแต่งตั้งให้เป็นเจ้าอาวาสวัดสันติธรรม ในปี พ.ศ. ๒๕๑๐