ขาว โคระถา

วันอาทิตย์ ที่ ๒๘ ธันวาคม พ.ศ.๒๔๓๑

บ้านบ่อชะเนง ตำบลหนองแก้ว อำเภอหัวตะพาน จังหวัดอำนาจเจริญ

นายพั่ว และนางรอด โคระถา อาชีพทำไร่ทำนา

มีพี่น้องร่วมท้องเดียวกัน ๗ คน ท่านเป็นคนที่ ๔

ปี พ.ศ.๒๔๖๒ เมื่ออายุ ๓๑ ปี โดยอุปสมบท (มหานิกาย) ที่วัดโพธิ์ศรี

บ้านบ่อชะเนง ตำบลหนองแก้ว อำเภอเมือง จังหวัดอำนาจเจริญ โดยมีท่านพระครูพุฒิศักดิ์ เป็นพระอุปัชฌาย์ พระอาจารย์บุญจันทร์ เป็นพระกรรมวาจาจารย์ ญัตติเป็นพระธรรมยุติ เมื่อปี พ.ศ.๒๔๖๘ อายุ ๓๗ ปี ณ พัทธสีมา วัดโพธิสมภรณ์ จังหวัดอุดรธานี โดยมีพระธรรมเจดีย์ (จูม พนฺธุโล) เป็นพระอุปัชฌาย์

เมื่อท่านอายุได้ ๒๐ ปี บิดามารดาได้จัดให้มีครอบครัว ภรรยาของท่านชื่อ นางมี

และได้มีบุตรด้วยกัน ๓ คน ซึ่งต่อมาได้แยกทางกันหลังจากบวชฝ่ายธรรมยุติได้เดินธุดงค์ตาม ท่านพระอาจารย์หลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต ไปปฏิบัติธรรมในสถานที่ต่างๆ ท่านออกเดินทางทุกปี และได้สมบุกสมบันไปแทบทุกภาคของประเทศโดยส่วนมากเป็นภาคเหนือ นอกจากนี้ ท่านยังได้เคยเดินธุดงค์ร่วมกับ หลวงปู่ฝั้น อาจาโร หลวงปู่แหวน สุจิณฺโณ หลวงปู่ตื้อ อจลธมฺโม หลวงปู่ชอบ ฐานสโม เป็นเวลารวมกันหลายปีอีกด้วย หลวงปู่ขาวอยู่ภาคเหนือเป็นเวลานานถึง ๑๔ ปี จึงได้ธุดงค์กลับอีสาน แต่ท่านก็ยังเคลื่อนย้ายไปพำนักตามถ้ำในป่าเขาอีกหลายแห่ง มีประสบการณ์มากมายเกี่ยวกับสัตว์ป่าทั้งหลาย เช่น สิง ค่าง ช้าง เสือ เวลาท่านนึกถึงอะไร สิ่งนั้นมักจะมา ตามความรำพึงนึกคิดเสมอ เช่น นึกถึงช้าง ว่าหายหน้าไปไหนนานไม่ผ่านมาทางนี้เลย พอตกกลางคืนดึกๆ ช้างก็จะมาหาจริงๆ และ เดินตรงมายัง กุฏิที่ท่านพักอยู่ พอให้ท่านทราบว่าเขามาหาแล้ว ช้างก็จะกลับเข้าป่าไป เวลาที่ท่านนึกถึงเสือ ก็เช่นกัน นึกถึงตอนกลางวัน ตกกลางคืนเสือก็มาเพ่นพ่าน ภายในวัดบริเวณที่ท่านพักอยู่ จนปี ๒๕๐๑ อายุท่านได้ล่วงวัย ๗๐ ปี จึงได้ตกลงใจหยุดพัก พำนักเป็นการถาวรที่วัดถ้ำกลองเพล เชิงเขาภูพาน กลางดงใหญ่ ในจังหวัดหนองบัวลำภู ท่านได้บำเพ็ญสมระธรรม แผ่เมตตาบารมีอยู่ที่นั่นนานถึง ๒ค ปี มีศิษย์มากมายทั่วทั้งประเทศ

วันที่ ๑๖ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๒๖ อายุ ๙๕ ปี

* หลวงปู่ขาว ญัตติเป็นพระธรรมยุตพร้อมหลวงปู่หลุย จนฺทสาโร หางกันแค่ ๑๕

นาที
* ท่านชอบเดินจงกรมคราวละ ๔-๕ ชั่วโมง
* ท่านพูดให้ช้างป่าหลีกทางได้ เมื่อคราวเดินธุดงค์กับคณะของหลวงปู่มั่น

“...พุทโธ พุทโธ หมายความว่า ให้ใจยึดเอาพุทโธเป็นอารมณ์ เพื่อป้องกันไม่ให้จิตออกไปสู่อารมณ์ภายนอก เพราะอารมณ์ภายนอกมันชอบไปจดจ่ออยู่กับ รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ความถูกต้องทางกาย หากทุกสิ่งทุกอย่างมันไปจดจ่ออยู่ที่นั่น จิตมันจะไม่รวมลง นี่แหละ เรียกว่า มาร คือ ไม่มีสติ อย่าให้จิตไปจดจ่ออย่างนั้น ให้มาอยู่กับผู้รู้ ให้น้อมเอา พระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ เป็นอารมณ์ จะอยู่ในอิริยาบถใด ก็ให้มีความเพียร…”

“...คนเกิดมาไม่เหมือนกัน เพราะมีความประพฤติที่ต่างกัน ผู้ที่เขาประพฤติดี รักษาศีล มีการให้ทาน มีการสดับรับฟังพระธรรม เขาจึงมีปัญญาดี มีการศึกษาเล่าเรียนดี มันเป็นเพราะกรรม มันต้องได้รับผลตอบแทน เหตุนี้ เราจึงควรทำกุศล รักษาศีล ให้บริสุทธิ์สมบูรณ์ แล้วทำสมาธิจะมีความสงบสงัด จิตรวมลงได้ง่าย เพราะมันเย็น มันราบรื่นดี มันสะดวกสบายใจ หายใจดี...”

หน้าหลัก | หน้าก่อน | หน้าต่อไป