วัดสันติธรรม (Watsantidham) นครเชียงใหม่

ซึ่งท่านได้เสียชีวิตไปพร้อมกัน ปล่อยบุตรน้อยคือตัวท่าน ต้องผจญชะตากรรมไว้เบื้องหลัง เพื่อนบ้านที่สลดใจในเหตุการณ์ ได้นำท่านเอาไปเลี้ยงไว้ชั่วคราว ต่อมาท่านได้ไปอยู่กับญาติที่จังหวัดสกลนคร ชีวิตที่มีความแปรปรวนเปลี่ยนแปลง เศร้าโศกลำเค็ญอย่างแสนสาหัสนั้น ท่านได้รับมาแล้วอย่างสิ้นเชิง อายุได้ ๑๔ ปี หลังจากบรรพชาแล้ว ท่านได้ออกติดตามเดินธุดงค์ไปกับท่านเจ้าคุณพระอริยคุณาธาร (เส็ง ปุสฺโส) ท่ามกลางป่าเขาลำเนาไพร ผจญกับสัตว์ป่าไข้ป่าอย่างทรหดอดทน ทั้งพระอาจารย์และลูกศิษย์ เป็นสมัยแรกในการเดินธุดงค์ท่านได้รับการสอนถ่ายทอดความรู้มากมายเป็นพิเศษ จิตใจเบิกบานในธรรมตั้งแต่เป็นสามเณรหนึ่งเดือน เดินอยู่กลางป่ากลางดง ท่านพระอาจารย์พามาถึงอุบลราชธานี พระอาจารย์เจ้าคุณฯ ได้มาฝากไว้ที่วัดบูรพาและได้เป็นศิษย์ของพระอาจารย์พร (ซึ่งท่านพระอาจารย์พรนี้ท่านเป็นพี่ชายของท่านพระอาจารย์บุญ ชินวังโส)
ณ แห่งนี้ ท่านได้เข้านมัสการเป็นศิษย์ของหลวงปู่เสาร์ กันตสีโลพระบุพพาจารย์ใหญ่ฝ่ายวิปัสสนาธุระ ท่าน ได้ศึกษาพระปริยัติธรรมและปฏิบัติธรรมควบคู่กันไป จนสามารถสอบพระปริยัติธรรม ได้นักธรรมเอก…ขณะนั้นอายุได้ ๑๘ ปีเท่านั้น… ในปี พ.ศ. ๒๔๘๓ หลวงปู่เสาร์ กันตสีโล ได้พาท่าน ออกเดินทางมาจากอุบลราชธานี เข้ามาที่กรุงเทพฯ เพื่อศึกษาหาความรู้ต่อไป ขณะเดินทางมากรุงเทพฯนั้น หลวงปู่เสาร์ ได้แนะแนวข้อปฏิบัติธรรมแก่ท่านมากมาย เป็นธรรมะเพิ่มเติมสติปัญญาเรียกว่า เข้าใจรู้แจ้งในธรรมปฏิบัติมากยิ่งขึ้น เมื่อมาถึงกรุงเทพฯ แล้ว ท่านได้ฝากตัวอยู่กับท่านเจ้าคุณพระปัญญาพิศาลเถร (หนู) ศึกษาพระธรรมบาลีจนเปรียญ 4 ประโยค ที่วัดปทุมวนาราม กรุงเทพฯ
ในปี พ.ศ. ๒๔๘๕ หลังการอุปสมบทแล้วท่านก็ได้รีบเร่งศึกษาพระธรรมวินัยต่อไปอย่างมิได้ลดละ ถือความขยันหมั่นเพียรเป็นที่ตั้ง เพราะการศึกษานี้แหละเป็นหลักวิชาของครู ในปี พ.ศ. ๒๔๘๗ สงครามบูรพาเอเชียเกิดขึ้น ท่าน ก็ได้อพยพไปอยู่จังหวัดอุบลฯ ได้ไปอยู่จำพรรษาที่วัดบูรพาดังเดิม ต่อมาเจ็บป่วยชนิดร้ายแรงเกือบเสียชีวิตไปแล้วดีอยู่ที่หลวงปู่ฝั้น อาจาโร ได้บอกแนะอุบายรักษาด้วยธรรมโอสถท่านเป็นโรคนี้อยู่ ๑๐ ปี หายขาดเพราะสมาธิแท้ ๆ ดังนั้นท่านจึงเร่งปฏิบัติอย่างยิ่งยวด ไม่มีอะไรดีกว่าการปฏิบัติธรรมทั้งหม ท่านหมดโอกาสได้กราบนมัสการหลวงปู่มั่น ก็เพราะโรคภัยไข้เจ็บนี่เองจนท่านมรณภาพไป ท่าน ได้รับหน้าที่คณะสงฆ์ โดยเป็นเจ้าคณะอำเภอวารินชำราบ เจ้าคณะ จังหวัดศรีสะเกษ ต่อมาได้เป็นเจ้าอาวาสวัดป่าสาลวัน จังหวัดนครราชสีมา ท่านได้อยู่จำพรรษามาโดยตลอด
ท่านเป็นพระสงฆ์ที่ทรงไว้ซึ่งคุณงามความดี มีชีวประวัติอันงดงามมาโดยตลอด นับตั้งแต่สมัยเป็นผ้าขาวน้อย หิ้วปิ่นโตสะพายย่ามติดตามครูบาอาจารย์ไปในถิ่นต่างบ้านต่างแดนมา จนเป็นพระภิกษุมีตำแหน่งท่านเจ้าคุณประกันคุณภาพความดีงาม และการปฏิบัติถือตามแบบอย่างแก่ชนรุ่นหลังท่านไม่เคยเบื่อหน่าย แก่ผู้เข้ามาขอรับข้ออรรถข้อธรรม ท่านเคยปวารณาไว้ว่า “ อาตมาเป็นหนี้ของญาติโยมตั้งแต่อายุได้ ๑๔ ปี ญาติโยมทั้งหลาย ได้มีน้ำใจเมตตาอาตมาโดยตลอด” ท่านพร้อมเสมอที่จะอุปการะทุกคนที่จะขออุบายธรรมะกับท่านโดยตรง แม้จะดึกดื่นเที่ยงคืน ท่านก็ยินดีต้อนรับไม่มีความรังเกียจคิดเป็นอย่างอื่นเลย ความเมตตาปราณีนี้ เป็นที่ประจักษ์แก่ชนทุกชั้น ท่านเป็นพระอริยเจ้าของประชาชนอย่างแท้จริง จิตใจที่หลากล้นด้วยพรหมวิหารธรรม คือ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ท่านถือเป็นสติประจำจิตใจ และเจริญอยู่เป็นนิจ…