นำสัตว์ให้เบื่อหน่ายในวัฏสงสาร เมื่อสัตว์ทั้งหลายเห็นอนิจจังชัด เห็นทุกขังชัด เห็นอนัตตาชัด ในขันธสันดานแล้ว ความเพลินในวัฏสงสารของสัตว์ทั้งหลายก็ยุบตัวลง ความตะเกียกตะกาย ความทะเยอทะยานในภพไหน ๆ ก็ยุบตัวลง ห้ามเบรคห้ามล้อลง วิญญาณปฏิสนธิก็เอือมระอาจะมาเกิดแก่เจ็บตายอีก ผู้เห็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาชัด กับผู้เปิดประตูพระนิพพานก็มีความหมายอันเดียวกัน ผู้เห็นพร้อมกับลมเข้าลมออกก็ยิ่งดี พร้อมกับอิริยาบทที่เคลื่อนไหวไปมา พร้อมทั้งขณะจิตที่นึกคิดอีกด้วย เดี๋ยวก็นึกอันนั้น เดี๋ยวก็นึกอันนี้ ก็คืออนิจจังอันละเอียดนั่นเอง ไม่ใช่อันอื่นเลย พูดแต่ละคำ แต่ละคำ เดี๋ยวนี้ ก็คืออนิจจังในส่วนละเอียดนั่นเอง...”

“...จะอย่างไรก็ตาม เมื่อผู้หวังพ้นทุกข์ในสงสารโดยแท้แล้วสิ่งที่ขัดข้องภายนอกแล้ว ย่อมเป็นเรื่องเล็กน้อยไป เพราะจะช้าหรือเร็วก็ไม่มีการถอยหลังเสียแล้ว หนักก็เอาเบาก็สู้ สู้ทั้งนั้น เพราะตีความหมายว่าสู้กับกิเลสของตน กิเลสนั้นมันชวนสู้ในสิ่งที่ไม่ควรสู้ มันชวนถอยในสิ่งที่ไม่ควรถอย มันมีมายามากกว่าล้านๆ นัยยะแต่ก็เหลือวิสัยของสติปัญญาไปไม่ได้...”

“...ศีลขาดโต้งๆ ในการฆ่าสัตว์เพราะมีเจตนาฆ่าสัตว์.... รู้ว่าสัตว์มีชีวิตพยายามฆ่าสัตว์ตายตามประสงค์ อันนี้ศีลขาดจริงเพราะเจตนาเต็มภูมิ ส่วนไม่เจตนาแต่ทำให้เขาตายก็บาปเหมือนกันแต่ศีลไม่ขาด ให้เข้าใจว่าศีลทั้ง ๕ ข้อเป็นศีลที่มีเจตนาจะล่วง ถ้าไม่มีเจตนาจะล่วงแล้วศีลไม่ขาด แต่เป็นบาปเวรอยู่เหมือนกันเพราะบาปเวรที่ไม่เจตนา เช่น ขับรถไปไม่เจตนาจะชนเขา แต่มันไปชนซะก็ได้รับโทษตามความเสียหายเป็นเกณฑ์...”